ماجرا از آنجا شروع می شود. آن روز کله سحر حوالی ساعت پنج صبح بیدار شدم. بعد از خوردن صبحانه ای که برای همسرجان تدارک دیدم حوالی ساعت شش

روی لبه ی نرده های تراس نشسته ام، پیراهن قرمزی که هیچوقت فرصت پوشیدنش نشد را به تن کرده ام. باد می وزد و در گیسوانم می پیچد. صدایش

“آدم برای پول یا شهرت نمی نویسد. می نویسد که زنده بماند. ری برادبری”     جمله ی قصار بعدی کتاب قدرت نوشتن استاد کلانتری   (شاید بهتر باشد