می‌خواهم ماجرای یکی از شب‌هایی که با دوستان به

قایق را به سمت صخره‌ای غارمانند هدایت کرد. در

چشمامو وا کردم. توی یک محیط سرد و مه

روی لبه ی نرده های تراس نشسته ام، پیراهن

“آدم برای پول یا شهرت نمی نویسد. می نویسد

چهره اش نگران و خبر از ترسی درونی می

با کله و لنگ درهوا مرا در گلدان جلوی

تَق توق شَتَرَق _اخ خدا بگم چیکارت کنه مگه