دو بیتی های بابا طاهر

 

 

خوشا آن دل که از غم بهره ور بی

بر آن دل وای کز غم بی خبر بی

ته که هرگز نسوته دیلت از غم

کجا از سوته دیلانت خبر بی

 

 

یکی درد و یکی درمان پسندد

یکی وصل و یکی هجران پسندد

من از درمان و درد و وصل و هجران

پسندم آنچه را جانان پسندد

 

 

مکن کاری که پا برسنگت آیو

جهان با این فراخی تنگت آیو

چو فردا نامه خوانان نامه خونند

تو وینی نامه خود ننگت آیو

 

 

اگر دل دلبری دلبر کدامی

وگر دلبر دلی دل را چه نامی

دل و دلبر بهم آمیته دیرم

ندانم دل که و دلبر کدامی

 

 

گر آن نامهربانم مهربان بی

چرا از دیدگانم خون روان بی

اگر دلبر بمو دلدار می بو

چرا در تن مرا نه دل نه جان بی

 

 

ز کشت خاطرم جز غم نروئی

ز باغم جز گل ماتم نروئی

ز صحرای دل بیحاصل مو

گیاه ناامیدی هم نروئی

 

 

بقبرستان گذر کردم صباحی

شنیدم ناله و افغان و آهی

شنیدم کله با خاک میگفت

که این دنیا نمی‌ارزد بکاهی

 

 

مرا نه سر نه سامان آفریدند

پریشانم پریشان آفریدند

پریشان خاطرات رفتند در خاک

مرا از خاک ایشان آفریدند

 

 

غریبی بس مرا دلگیر دارد

فلک بر گردنم زنجیر دارد

فلک از گردنم زنجیر بردار

که غربت خاک دامنگیر دارد

 

 

چه خوش بی مهربانی هر دو سربی

که یکسر مهربانی دردسر بی

اگر مجنون دل شوریده داشت

دل لیلی از آن شوریده تر بی

 

 

اگر دردم یکی بودی چه بودی

وگر غم اندکی بودی چه بودی

ببالینم طبیبی یا حبیبی

از این هر دو یکی بودی چه بودی

 

 

جهان بیوفا زندان ما بی

گل غم قسمت دامان ما بی

غم یعقوب و محنت های ایوب

همه گویا نصیب جان ما بی

 

 

از آن روزیکه ما را آفریدی

بغیر از معصیت چیزی ندیدم

خداوندا بحق هشت و چارت

زما بگذر شتر دیدی ندیدی

 

 

غم عالم نصیب جان ما بی

بدور ما فراغت کیمیا بی

رسد آخر بدرمان درد هر کس

دل ما بی که دردش بی دوا بی

 

 

عزیزا کاسه چشمم سرایت

میان هر دو چشمم جای پایت

از آن ترسم که غافل پا نهی تو

نشیند خار مژگانم بپایت

 

 

درخت غم بجانم کرده ریشه

بندرگاه خدا نالم همیشه

رفیقان قدر یکدیگر بدانید

اجل سنگست و آدم مثل شیشه

 

 

دلی نازک بسان شیشه دیرم

اگر آهی کشم اندیشه دیرم

سرشگم گر بود خونین عجب نیست

مو آن نخلم که در خون ریشه دیرم

 

 

ته که دور از منی دل از برم نی

هوائی غیر وصلت در سرم نی

بجانت دلبرا کز هر دوعالم

تمنای دگر جز دلبرم نی

 

 

خدایا خسته و زارم ازین دل

شو و روزان در آزارم ازین دل

مو از دل نالم و دل نالد از مو

زمو بستان که بیزارم ازین دل

 

 

دل مو بیتو زار و بیقراره

بجز آزارمو کاری نداره

زند دستان بسر چون طفل بدخو

بدرد هجرت اینش روزگاره

 

 

شب تار است و گرگان می‌زنند میش

دو زلفانت حمایل کن بوره پیش

از آن کنج لبت بوسی بموده

بگو راه خدا دادم بدرویش

 

 

دل شاد از دل زارش خبر نی

تن سالم ز بیمارش خبر نی

نه تقصیره که این رسم قدیمه

که آزاد گرفتارش خبر نی

 

 

سه درد آمو بجانم هر سه یکبار

غریبی و اسیری و غم یار

غریبی و اسیری چاره دیره

غم یار و غم یار و غم یار

 

به اشتراک بگذارید
پست های مرتبط